Στο πρόλογό μας αναφερθήκαμε σε δύο αξιόλογες επιτεύξεις ποu πάντοτε θ’αποτελούν σταθμό στα χρονικά της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Καναδά, δηλαδή το Αρκαδικό Σπίτι και το Αρκαδικό Χωριό.
Ήσαν επίπονα τα σκαλοπάτια που η Π.Ο.Κ έπρεπε ν’ανεβεί για ν’αποκτήσει ό, τι στην καρδιά της Λεωφόρου Ντάνφορθ, στο Τορόντο, που όχι μόνο οι Αρκάδες αλλά όλοι οι Έλληνες, σήμερα, καμαρώνουν. Η επίτευξη αυτή οφείλεται, βέβαια, στην επιθυμία και συμβολή των Αρκάδων εκείνων που, πέρα από τις οικογενειακές και επαγγελατικές φροντίδες τους, ενδιαφέρονται και για το κοινωνικό σύνολον,ιδιαίτερα εκείνο που είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τις πατρογονικές ρίζες τους, τη μικρή κοινωνία του χωριού τους, όπου για πρώτη φορά ένιωσαν τις ομορφιές μα και τισ πίκρες της ζωής. Οπωσδήποτε, δεν ήταν μικρή και η βοήθεια των φίλων των Αρκάδων, όπως δεν ήταν πενιχρή και η γενναιοδωπία της Καναδικής Κυβέρνησης.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι αρκαδικοί σύλογοι τήρησαν θετική στάση ως προς την απόκτηση Αρκαδικής Στέγης στο Τορόντο. Μεταξύ αυτών ήσαν και μερικά ηγετικά στελέχη του Συλλόγου < < Ο Κολοκοτρώνης>> που είναι ένα από τα παλαιότερα και ιστορικά μέλη της Π.Ο.Κ και ιδρυτικό μέλος του Καναδικού Αρκαδικού Συνδέσμου (1963). Ο Σύλλογοσ αυτός, πριν από τη συγκρότηση των διαφόρων Αρκαδικών Συλλόγων, τότε δηλαδή που οι Αρκάδς του Τορόντο και της περιοχής του δεν είχαν οργανωθεί σε εθνοτοπικούς συλλόγγους, είχε καταστεί η < <ομπρέλα>> των Αρκάδων του Τορόντο και, όπως ήταν φυσικό, ο ρόλος του καθοριστικός. Αργότερα όμως, με την εμφάνιση των όχι λίγων αρκαδικών συλλόγων, ο ρόλος του < < Κολοκοτρώνη>> άρχισε να ατονεί, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι οι Αρκάδες, που για πολλά χρόνια ήσαν μέλη του, δεν διατηρούσαν αυχάριστες αναμνήσεις και δεν προσέρχονταν στις εκάστοτε εκδηλώσεις του.
